Wanneer op 14 maart in Bahrein het nieuwe Formule 1-seizoen van start gaat, beleeft ook het team MERCEDES GP PETRONAS zijn première als officieel fabrieksteam van Mercedes-Benz. Hiermee wordt een nieuw hoofdstuk toegevoegd aan de rijke historie van Mercedes-Benz in de autosport. Ook de zilveren kleurstelling van de raceauto’s van Michael Schumacher en Nico Rosberg, de beide rijders van het team MERCEDES GP PETRONAS, is bepaald geen toeval. In de jaren dertig van de vorige eeuw behaalden de legendarische ‘Silberpfeile’ van Mercedes-Benz al vele racesuccessen.
Al ten tijde van autopioniers als Karl Benz en Gottlieb Daimler werd het belang van deelname aan wedstrijden ingezien. Successen in races waren een mooie manier om de kwaliteiten van de producten te demonstreren. Zo behaalde de Belg Camille Jenatzy de eerste internationale overwinning voor Mercedes in de Gordon Bennett Trophy-race in 1903 in Ierland. Rijders als Christian Lautenschlager, Otto Merz en Christian Werner en later ook de jonge Rudolf Caracciola zorgden in de eerste decennia van de twintigste eeuw voor tal van successen met modellen als de K, SS, SSK en SSKL. Zo werd de allereerste race op de Nürburgring, de Eifelrennen in 1927, gewonnen door Caracciola in een Mercedes-Benz S met compressormotor.
Toen in 1932 de toenmalige autosportfederatie AIACR (Association Internationale des Automobile Clubs Reconnus) de reglementen voor de Grand Prix-races van 1934 tot en met 1936 bekendmaakte en daarin een maximumgewicht van 750 kg voorschreef, was de twee keer zo zware Mercedes SSKL op slag kansloos voor successen. Geld om een nieuwe auto te ontwikkelen was er vanwege de economisch slechte omstandigheden in de jaren dertig bij Daimler-Benz niet, maar Hitler, die in 1933 aan de macht was gekomen als rijkskanselier, zag in de autosport een goed uithangbord voor de kwaliteiten van Duitse industrie en technologie. Zo stelde de overheid gelden beschikbaar waarmee Daimler-Benz en Auto Union raceauto’s voor het nieuwe reglement konden ontwikkelen.
De geboorte van de ‘Silberpfeile’
Bij Daimler-Benz gebeurde dat onder leiding van Alfred Neubauer, die al sinds de twintiger jaren aan het hoofd stond van de sportafdeling. De Mercedes-Benz W 25 werd de eerste Grand Prix-wagen van het merk volgens het nieuwe reglement (de term ‘Formule 1’ dateert pas van na de Tweede Wereldoorlog). Het Grand Prix-debuut vond plaats op 1 juli 1934 tijdens de Grand Prix van Frankrijk. Daarvoor had het team als test al deelgenomen aan de Eifelrennen op de Nürburgring. Daar werden de auto’s voor het eerst officieel gewogen en omdat de Mercedes-Benz-raceauto’s boven de 750 kg uitkwamen, werd besloten de witte verf eraf te halen. Zo reden de Grand Prix-auto’s uiteindelijk in de zilveren kleur van blank aluminium en de naam ‘Silberpfeile’ was geboren. Het debuut was meteen succesvol: Manfred von Brauchitsch won de race op de Nürburgring.
In het seizoen 1934 was het vooral Luigi Fagioli die belangrijke successen voor Mercedes behaalde. Hij won op 15 augustus de Coppa Acerbo in Pescara, op 9 september de Grand Prix van Italië op het circuit van Monza (nadat hij de auto had overgenomen van Caracciola, die na een zware crash eerder in het jaar in Monaco nog niet fit was) en op 23 september de Grand Prix van Spanje in San Sebastian.
1935: vijf Grand Prix-zeges, titel voor Caracciola
Het jaar 1935, waarin alle kinderziektes uit de auto waren, begon al goed met een overwinning voor Fagioli in Monte Carlo, gevolgd door successen voor Caracciola in de Grand Prix van Tripoli, Fagioli bij de race op de Avus in Berlijn en de Grand Prix van Barcelona, Caracciola bij de Eifelrennen en de Grands Prix van Frankrijk, België, Zwitserland en Spanje. Caracciola won het Europees rijderskampioenschap. Achteraf bezien was 1935 voor Mercedes-Benz het succesvolste racejaar in deze periode.
Zo goed als 1935 voor Mercedes-Benz was verlopen, zo miserabel liep het in het jaar erop, waarin een versie van de W25 met 25 cm kortere wielbasis gebruikt werd. Twee overwinningen vroeg in het seizoen voor Caracciola bij de Grands Prix van Monaco en Tripoli waren dat jaar het ronduit magere resultaat. Voor het seizoen 1937 werd onder leiding van de nieuwe technisch directeur Rudolf Uhlenhaut een nieuwe auto gebouwd, de W 125. Het team werd versterkt met de jonge Britse coureur Dick Seaman, die de plaats van de vertrokken Fagioli innam.
Successen in 1937
Inderdaad ging het in 1937 weer beter: Von Brauchitsch won de Grand Prix van Monte Carlo na een keiharde strijd met zijn teamgenoot Caracciola, die als tweede eindigde. Christian Kautz werd derde en completeerde het podium dat daarmee volledig door Mercedes-Benz-rijders werd bezet! Hermann Lang, bij Mercedes-Benz begonnen als monteur maar daarna ook als coureur ingezet, won de Grand Prix van Tripoli en de Avusrennen in Berlijn, terwijl Caracciola en Von Brauchitsch een veel bejubelde dubbelzege in de Duitse Grand Prix op de Nürburgring behaalden. Later in het seizoen won Caracciola ook nog de Grands Prix van Zwitserland en Italië en de Masaryk-Grand Prix op het stratencircuit in het Tsjechische Brno.
In 1938 (bij gebrek aan consensus was in 1935 al besloten de 750 kg-formule ook in 1937 te handhaven) werd een nieuw reglement van kracht en dat betekende ook voor Mercedes-Benz een nieuwe auto, de W 154. In de Grand Prix van Tripoli was er al gelijk een drievoudige zege voor Mercedes-Benz met Hermann Lang, Manfred von Brauchitsch en Rudolf Caracciola op de eerste drie plaatsen. Ook de Grand Prix van Frankrijk op het circuit van Reims-Gueux leverde een drievoudige zege op: Von Brauchitsch won voor Caracciola en Lang. De Duitse Grand Prix op de Nürburgring werd gewonnen door Dick Seaman met een W 154 voor Caracciola en Lang, die beiden een Mercedes-Benz deelden. Lang won begin augustus de Coppa Ciano in Livorno, een week later zegevierde Carraciola in de Coppa Acerbo in Pescara. Ook in de Grand Prix van Zwitserland gingen alle podiumplaatsen naar Mercedes-Benz-coureurs: Caracciola won voor Seaman en Von Brauchitsch.
1939: Eind van een tijdperk
Het seizoen 1939, waarin Mercedes-Benz een sterk gewijzigde versie van de W 154 inzette, begon met een Mercedes-dubbelzege dankzij Hermann Lang en Rudolf Caracciola in Pau. In reactie op de dominantie van de Duitse merken had de Italiaanse autosportfederatie besloten de wedstrijden onder haar regime alleen nog maar voor auto’s met 1,5-litermotoren open te stellen, maar Mercedes-Benz had in de winter snel zo’n auto ontwikkeld en behaalde daarmee met Lang en Caracciola de eerste en de tweede plaats in de Grand Prix van Tripoli. Hermann Lang won de Eifelrennen op de Nürburgring en de Grand Prix van België, Caracciola won de Duitse Grand Prix op de Nürburgring en Lang schreef de Zwitserse Grand Prix in Bern op zijn naam. De Grand Prix van Joegoslavië in Belgrado op 3 september van dat jaar was de laatste Grand Prix: op dezelfde dag verklaarde Groot-Brittannië de oorlog aan Duitsland, dat twee dagen daarvoor Polen was binnengevallen. Men had in Europa heel andere zorgen dan autosport en zo kwam er een einde aan de periode van de ‘Silberpfeile’, een bijzonder tijdperk in de autosport waarin Mercedes-Benz zeer succesvol was.
